Pierwszym miejscem, które odwiedziliśmy była Polska Stacja na Antarktydzie imienia Henryka Artckowskiego. Tak się akurat złożyło, że pracował tam mój kolega Sylwester, który zapraszał mnie na placówkę mówiąc, że możemy liczyć na gościnę. Nie wiedziałem jak nas przyjmą, ale jak Polskie przysłowie mówi „ jak gość w domu to bóg w domu” i tak rzeczywiście było. Akurat mijał rok jak wyjechałem z Polski i nie mogłem sobie wymarzyć lepszej rocznicy. Polska stacja na Antarktydzie wyglądała jak tradycyjne górskie schronisko. Poczułem klimat ojczystego kraju. Stoły były zastawione tylko polskimi produktami. Na początku poczęstowali nas kawą i pysznym andrutem. To już wtedy zdałem sobie sprawę, że jestem w domu. Do tego karton soku z Tymbarku i paluszki. Cieszyłem się jak dziecko. Później podano obiad na moje szczęście trafiliśmy na środę popielcową i wszystko było jarskie. Największą radość sprawił mi ciemny chleb, którym się zajadałem. Chłopaki z załogi śmiali się ze mnie, że wszystkiego próbuję i pożeram każdą rzecz jakbym pierwszy raz tego próbował. Rok za granicami kraju daje się we znaki.
Bardzo się cieszę, że odwiedziliśmy Polską bazę badawcza na Antarktydzie. Poczułem się jak w rodzimym domu. Dziękuje całej załodze stacji za gościnę, a w szczególności Asi i Dagmarze za wyśmienite potrawy, Adamowi za przyjęcie i Sylwkowi za zaproszenie. Polska stacja na Antarktydzie istnieje od czterdziestu lat. Zbudował ją Henryk Artckowski i w tamtych czasach był pionierem w wyprawach Antarktycznych. Szedł w nieznane i odkrywał ten tajemniczy kontynent. Jestem dumny, że mamy tak zasłużonego Polaka. Przez kilka dni, które spędziłem na stacji badawczej dało się odczuć, że duch Artkowskiego ciągle jest w tym miejscu.
Ogarnęła mnie melancholia, przypomniałem sobie skąd pochodzę i jaki cudownym jest mój kraj. Myślałem przez chwilę żeby zostać dłużej na stacji, ale podobnie jak Arctowski mam jeszcze wiele rzeczy do odkrycia.
